Baron Münchhausen. Odsłona druga

Henryk Izydor Rogacki, Münchhausen z Torunia, Teatr nr 2/2011

W scenariuszu braci Szelachowskich (Wojciecha i Macieja) i w spektaklu Wojciecha baron Münchhausen jest całkiem zełgany i niewiele ma wspólnego z hanowerskim gadułą opowiadającym historie zgoła nieprawdopodobne. Przede wszystkim Münchhausen został "utoruniony".

Wybrane "kanoniczne" historie Münchhausenowskie pokazane zostały w ciągu kunsztownie i dowcipnie animowanych ilustracji Gustave'a Dorego, które wyświetlano na wielkim ekranie do projekcji tylnej ustawionym pośrodku sceny. To kino w teatrze zostało zresztą wcale zgrabnie ożenione z działaniami aktorskimi w żywym planie. Wszystkie zaś nowe epizody z żywota Münchhausena stały się tworzywem poczynań stricte teatralnych.

Wojciechowi Szelachowskiemu udało się wyreżyserować cud w teatrze i prawdziwe, ekstatyczne prawie teatralne święto. Punktem wyjścia było nawiązanie do historii pewnego romantycznego (może preromantycznego?) gaduły, a potem wszystko potoczyło się wedle prawideł (czyli chaosu!) romantycznej formy otwartej.

Wiesław Kowalski, Zamiast…, czyli 7:1, www.teatrdlawas.pl

Dziękuję Wam cudowni i wspaniali aktorzy (Anna K. Chudek, Edyta Łukaszewicz-Lisowska, Dominika Miękus, Agnieszka Niezgoda, Marta Parfieniuk-Białowicz, Barbara Rogalska, Grażyna Rutkowska-Kusa, Edyta Soboczyńska, Krzysztof Grzęda, Andrzej Korkuz, Jacek Pietruski, Jacek Pysiak, Andrzej Słowik, Mirosław Szczepański, Mariusz Wójtowicz oraz Krzysztof Zaremba) - za ten komiczny przekładaniec, za możliwość bycia z wami na tej karuzeli rozśpiewanych przygód wszelakich, wyzwalających jakże silne emocje, za chęć bawienia i pouczania, za wszystkie brawurowe aktorskie parady, za pełne wdzięku zabawy konwencją, za pochwałę fantazji i obudzenie w dorosłych  dziecka, które wciąż w nas tkwi.

Aram Stern, O spotkaniu z królem łgarzy, Kurier Festiwalowy/15.10.2012

Krytyk SPOTKAŃ bawił się cudownie, zobaczył stroje bajeczne, peruki przeogromne, wysłuchał pieśni dowcipnych, a kogo spotkał! I mistrza Kanta, i Olka Macedońskiego, widział Diogenesa w beczce, cesarza Ferdynanda tuż po bitwie oraz psa (a właściwie sukę Pani Krytyk), na przekór zasadom nazwaną Baronem i słuchał, jak przy dźwiękach My Funny Valentine koleżanka po fachu ze spokojem wylewała z siebie te słowa, pociągając przy tym długiego papierosa: "Obejrzawszy spektakl odechciało mi się oceniać sceny dobre i złe, odechciało mi się mędrkować o teatrze, o dobrych i złych rolach aktorów, odechciało mi się komplementować lub ganić bajecznie kolorowe kostiumy, odechciało mi się też wspominać cokolwiek o muzyce. Myślałam o istocie sztuki - o istocie kłamstwa i prawdy. Istocie śmiechu i smutku. Myślałam o zrozumieniu i niezrozumieniu. Myślałam też o wspólnocie i odosobnieniu".

Warto było drugiego dnia Międzynarodowego Festiwalu Teatrów Lalek SPOTKANIA zobaczyć... żyrafę! Dziwić się uruchamiając wyobraźnię, posłuchać i radować historią, która chyba nadawałaby się na przedmiot zażartej dyskusji walnego zebrania członków Partii Umiarkowanego Postępu w Granicach Prawa Haszka Znakomite, a kostiumy Jerzego Michała Murawskiego - watowane arcydzieła!

Grzegorz Giedrys, Niezwykła opowieść w Baju Pomorskim, Gazeta Wyborcza Toruń

Reżyser Wojciech Szelachowski zobaczył w baronie artystę-gawędziarza i komedianta, który uczynił ze śmiechu, ironii, absurdu cudowne narzędzia do rozprawiania się ze rozsądkiem, schematami życia, ograniczeniami i skostniałymi formami myślenia. Dlatego umieścił swojego scenicznego Münchhausena w trupie aktorów - spadkobierców nieznanego wcześniej testamentu barona, zgodnie z którym mają dać o nim przedstawienie. - Jak w kalejdoskopie zmieniają się tu miejsca i czasy, bohaterowie swobodnie przemieszczają się między epokami, dochodzi do spotkań i rozmów niemożliwych w porządku historii, ale jakże intrygujących w naruszającym prawa świata teatrze - opowiada Marzenna Wiśniewska, kierownik literacki Baja Pomorskiego.

Poszczególne przygody są wariacją na temat postaci Münchhausena i jego niezwykłej wyobraźni, dlatego przedstawienie wykracza poza wzorzec literacki i wpisuje się w nurt zmyślonych opowieści zwanych münchhauseniadami. - Szelachowski proponuje widzom teatr, w którym mieszają się gatunki teatralne, gdzie aktorzy mierzą się ze zmiennością form gry - jest tu i próba czytana, i scenka rodzajowa, tyrada i śpiewogra, kabaret i chór. A wszystko po to, aby z humorem rozprawić się ze zdrowym rozsądkiem i z dystansu do samych siebie nabrać odrobinę optymizmu życiowego - mówi Wiśniewska.

W radiowej Dwójce Tomasz Mościcki opowiada o swoich wrażeniach z "Barona Münchhausena. Odsłony drugiej"

POSŁUCHAJ!