Spektakle

Barbara Krafftówna była jedną z najważniejszych aktorek polskiego teatru, estrady, telewizji i kina XX wieku. Na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni we wrześniu 2021 r. świętowała 75-lecie pracy artystycznej. 

Urodzona w Paryżu Barbara Sadowska do Polski przyjechała po wojnie. Mieszkała najpierw w Sopocie, a później w Warszawie, gdzie ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych. W 1963 roku wyszła za mąż za inżyniera, Leopolda Przemyka. Zadebiutowała w 1957 roku w prasie wierszem Matka w tygodniku „Nowa Kultura”. 

Spektakl jest własną inicjatywą aktorki i w pełni autorską wypowiedzią sceniczną. Swoistą wiwisekcją własnej drogi artystycznej i doświadczeń życiowych. Aktorka zabiera publiczność w teatralną i poetycką podróż, prowadząc ją z właściwą sobie inteligencją, dowcipem i wdziękiem. 

Szelachowski proponuje widzom teatr, w którym mieszają się gatunki teatralne, gdzie aktorzy mierzą się ze zmiennością form gry – jest tu i próba czytana, i scenka rodzajowa, tyrada i śpiewogra, kabaret i chór. A wszystko po to, aby z humorem  rozprawić się ze zdrowym rozsądkiem i z dystansu do samych siebie nabrać odrobinę optymizmu życiowego.

Brygada Misiek to grane na żywo hity rockowe lat 80., kawałek historii Polski opowiedziany z perspektywy zabawek i przedmiotów codziennego użytku, nie do końca sentymentalna podróż w przeszłość, radiowa Trójka i koncert zagrany dla samej brytyjskiej królowej.

Brudna ściana z dziecięcymi bazgrołami, koci żwirek i folia malarska.

Staszek, malarz pokojowy, odwiedza często takie pomieszczenia i przywraca im dawny blask. Podczas remontu lubi sobie pogadać.

STRYJEŃSKA. Let’s dance, Zofia! to monodram w wykonaniu Doroty Landowskiej, w którym Zofia Stryjeńska opowiada o swoim życiu. Spektakl stworzony został przez zespół międzynarodowych artystów i jest podróżą teatralną, dokumentalno-filmową oraz muzyczną. Zdjęcia zostały nakręcone w miejscach, z którymi związana była Stryjeńska – w Monachium, Paryżu i Genewie. 

Wykład będzie poświęcony refleksjom na temat roli utworów Aleksandra Fredry w historii teatru w Toruniu, a także znaczeniu klasyki dla teatru współczesnego.

Monodram jest spektaklem wyjątkowym w treści i formie. Wstrząsające zapiski Racheli Auerbach, która przez długi czas prowadziła kuchnię przy ul. Leszno 40 w Warszawie, są świadectwem ludzkich tragedii, tym bardziej okrutnych, że stały się powszedniością. 

Ośmioletni Julek zaprasza Widza do swojego niezwykłego świata, gdzie wszystko jest możliwe. Gdzie niczego ani nikogo się nie boi, nie wstydzi, nie czuje żadnych ograniczeń, nie wie co to kompleksy, widzi Duchy, rozmawia z Roślinami, a MTV kreuje Jego rzeczywistość. 

Bohaterka monodramu po 30 latach wraca do Polski, skąd wyjechała jako małe dziecko. Udowadnia nam, że każdy z nas codziennie dźwiga jakiś nadbagaż – doświadczeń, przeżyć i marzeń.

Monodram na podstawie Wesela Stanisława Wyspiańskiego powstał w wyniku twórczych  i naukowych poszukiwań zgłębiających wymowę sceniczną; spektakl stanowił podstawę pracy doktorskiej zrealizowanej przez Kingę Kowalską w Akademii Teatralnej w Warszawie pod opieką artystyczną prof. Katarzyny Skarżanki. 

Teatr to świątynia sztuki, czy miejsce dla lekkoduchów i błaznów? Kim jest aktor i na czym polega jego sztuka? Co czuje aktor, kiedy staje na scenie?

Wielką tragedię Szekspira Lisowski czyta jako studium człowieka zarażonego ambicją i żądzą, który ulega najmroczniejszych podszeptom drzemiącym gdzieś na dnie duszy.

Oswajanie śmierci niegdyś było mądrością i siłą wszelakich społeczności.

W ostatnich dziesięcioleciach zmieniło się to ekstremalnie.

Śmierć i starość zniknęły z naszej codzienności.

Czy można ożywić wiersz? Udramatyzować poezję?

Pierwsza w historii teatru lalek inscenizacja dramatu Witolda Gombrowicza, w plastycznej scenografii i z wykorzystaniem różnorodnych technik lalkowych.

Ostrze satyry obnaża stereotypy rodzinnych relacji, brak komunikacji, powierzchowność zachowań.To przedstawienie jest jak krzywe zwierciadło, pozwala się przejrzeć i pośmiać - również z samego siebie.

Przywitajmy razem delegację zaprzyjaźnionych koleżanek i kolegów, która przybywa do nas z tak daleka! Niech poczują ducha przyjaźni!

Jordan to prawdziwa historia – relacja współwięźniarki spisana przez dramaturżkę, Annę Reynolds, podczas odsiadywania wyroku oraz Mojrę Buffini, która jako pierwsza zagrała rolę Shirley Jones.